Βρισκόµαστε στα τέλη Ιουλίου του 2006 που βρίσκεται σε εµπόλεµη κατάσταση. Η πρωταγωνίστρια Ζέινα φτάνει στο λιµάνι της Βηρυτού, απ’ όπου όλοι επιδιώκουν να αποπλεύσουν µε κάποιο ξένο πλοίο για κάποια άλλη χώρα. Εκείνη κατευθύνεται αντίθετα προς την πόλη ψάχνοντας να βρει το γιο της. Διασχίζει την ενδοχώρα, για να φτάσει στον νότιο Λίβανο, µέσα από συντετριµµένα σπίτια, αδιάβατους σχεδόν δρόµους και γέφυρες κοµµένες στα δύο… Οι πρώτες σκηνές γυρίστηκαν δέκα μέρες μετά το ξέσπασμα του πολέμου. Επειτα, ο σκηνοθέτης έφυγε για τη Γαλλία κι επέστρεψε στο Λίβανο, μετά το τέλος των εχθροπραξιών, για να γυρίσει τον βασικό κορμό της ταινίας μέσα σε 11 μέρες. Με ένα μινιμαλιστικό σενάριο που διαμορφώνεται κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, τέσσερις μόνο ηθοποιούς και την κάμερα στον ώμο, ο σκηνοθέτης και το επιτελείο του φιλμάρουν το επικίνδυνο ταξίδι. Μία ιστορία μυθοπλασίας μέσα σε ένα ντοικιμαντέρ, θα λέγαμε.