Πόσο «νεκρές» μπορεί να είναι οι ώρες της ημέρας; Αν είσαι χρηματιστής στη Γουόλ Στριτ, καθόλου. Αν είσαι 18χρονος  που εξυπηρετεί τον θείο δουλεύοντας στο μοτέλ ημιδιαμονής (…) σε μια απέραντη παράλια κάπου στο Μεξικό… πολύ!
Οι “Horas Muertas”, οι νεκρές ώρες που προβάλλαμε στην Κινηματογραφική Λέσχη Τρικάλων τη Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017, είχαν το στοιχείο της απόλυτης ηρεμίας. Θα μπορούσε να είναι μια συνεχόμενη σιέστα. Όλα, μα όλα κυλούν ήσυχα. Αιώνια. Αρμονικά. Χωρίς θόρυβο. Ουδέτερα. Τυπικά. Χαλαρά. Πολύ χαλαρά. Πάρα πολύ χαλαρά!
Το περιβάλλον είναι ο απόλυτος κυρίαρχος της ζωής. Οσα γίνονται, βρίσκονται κάτω από μια σκέπη. Ενός ουρανού, μιας θάλασσας φουρτουνιασμένης. Επίτηδες ο σκηνοθέτης Ααρον Φερνάντεζ Λεζούρ δεν προβάλλει ήλιους, κοσμικές παραλίες και μαγευτικά τοπία της Βέρακρουζ, όπου γυρίστηκε η ταινία. Το περιβάλλον και η φύση επικυριαρχούν στον άνθρωπο. Λειτουργούν ως αιώνιο σκηνικό, για να αποδοθεί η μικρότητα ίσως της ζωής. Μιας ζωής άκρως ενδιαφέρουσας, καθώς στην…. ανύπαρκτη πλοκή: ο πιτσιρικάς αναλαμβάνει να διευθύνει ένα μοτέλ ημιδιαμονής, με πιθανούς τους κινδύνους. Η στελέχωση του μοτέλ αναδεικνύει ζητήματα ταμπού. Η ηρωίδα ξετυλίγει ένα κουβάρι συζυγικής απάτης. Η κρίση εμποδίζει τις επενδύσεις και τις αγορές σπιτιών. Η φτωχολογιά μηχανεύεται τρόπους για να βγάλει τα προ το ζην.
Κι άλλα, πολλά άλλα στοιχεία, σε μια ταινία που εμφανίζει την ησυχία ως «θάνατο». Παρότι ο ελληνικός τίτλος αντικαθιστά το «νεκρές ώρες» με το «ήσυχες μέρες», για να παραπέμψει στο εξαίσιο «Ησυχες μέρες του Αυγούστου» του Παντελή Βούλγαρη, το κοινό αδιαφορεί για μια ακόμη αποτυχημένη μετάφραση. Δείχνει το ενδιαφέρον στου σε μια ζωή νηνεμίας. Εκεί όπου το «πολύ» αγκαλιάζεται μ,ε το «τίποτε». Σαν να βλέπουμε σκηνικά που θα συνέβαιναν σε Σουηδούς, αλλά σε μεξικάνικο φόντο. Η εν λόγω ταινία μοιάζει πάρα πολύ με σκανδιναβική ταινία: με αφηγήσεις λιτές, χωρίς περιβάλλον αξιοπρόσεκτο, με ανθρώπους ιδιαιτέρως «σφιχτούς» στα αισθήματά τους. Ανέκφραστους και εσωτερικώς αλλ(αλ)άζοντες. Ανετα η παραλία θα μπορούσε να αντικατασταθεί με χιόνι από μια επίσης τεράστια πεδιάδα κάπου στη Φινλανδία. Αλλά η πλοκή θα ήταν ίδια: ο πιτσιρικάς αναπτύσσει φιλία με την 35χρονη ερωμένη ενός τύπου και σιγά σιγά θα επέλθει και η ερωτική πράξη.
«Ταινία ενηλικίωσης με έντονο λυρισμό» τη χαρακτήρισε ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Προφανώς δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι η εξερεύνηση «μη φυσιολογικού» τρόπου γνωριμίας με τον έρωτα. Ούτε μόνο η επαφή με την εργασία εν γένει.
Είναι η σχέση των ανθρώπων με τον εαυτό τους. Η ενηλικίωση είναι το πρόσχημα, η επιφανειακή μας επαφή με τον κόσμο. Τον κανονικό ή τον «κανονικό». Είναι στιγμές που ξέρεις ότι έχει διαβεί έναν περίεργο Ρουβίκωνα, που νιώθεις ότι ξεπέρασες κάποια όρια ή δοκίμασες κάτι νέο. Αυτή είναι η ενηλικίωση του καθενός, αυτή είναι η ουσία μιας ζωής που, με λυρισμό ή κυνισμό, με αστειότητα ή φαιδρότητα, ζούμε όλοι μας. Οι ηθοποιοί 0 και δη οι πρωταγωνιστές – ανταποκρίνονται επιτυχώς στην προσπάθεια να φανεί η «ουδετερότητα» του ανθρώπου μέσα στο περιβάλλον και τα λιτά εκφραστικά μέσα προφανώς συντελούν σε αυτό.
Ο μεξικάνικος κινηματογράφος χρειάζεται πολύ ψάξιμο, διότι συνεχώς μας εκπλήσσει θετικά.

Θανάσης Μιχαλάκης
Γραμματέας Κινηματογραφικής Λέσχης Τρικάλων