Βιογραφικό του Σκηνοθέτη:Ο Μπέντ Χάμερ γεννήθηκε στο Sandefjord της Νορβηγίας το 1956. Μόλις ενηλικιώθηκε, μετακόμισε στη Σουηδία για να σπουδάσει λογοτεχνία και θεωρία του κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο και στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Στοκχόλμης αντιστοίχως. Γύρισε εκεί δύο μικρού μήκους ταινίες: Το «Sunday Dinner» το 1991 και το «Happy Hour» το 1994. Λίγο αργότερα ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής, την Bulbul Films. Η πρώτη του ταινία, «Eggs» προβλήθηκε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάννες και διακρίθηκε με το βραβείο της Κριτικής επιτροπής. Στο ίδιο τμήμα του Φεστιβάλ των Καννών προβλήθηκαν και οι δύο επόμενες ταινίες του, το Un jour sans soleil και το Kitchen Stories (Ιστορίες της κουζίνας, όπως προβλήθηκαν και στη χώρα μας), αλλά και η πρώτη ταινία του με Αμερικανούς συντελεστές, το «Factotum», που βασίστηκε σε μια σχεδόν αυτοβιογραφική νουβέλα του Τσαρλς Μπουκόφσκι, με τον Ματ Ντίλον στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι ταινίες του έχουν βρει διανομή περίπου σε πενήντα χώρες της υφηλίου και συμμετείχαν σε ογδόντα διεθνή φεστιβάλ.
Ένα σχόλιο -και μια εξήγηση- από τον Σκηνοθέτη:«Ενώ βρισκόμουν στο Λονδίνο για να παρουσιάσω τη ταινία μου “Factotum” έπεσα κατά λάθος πάνω σε μια διαφήμιση στην τηλεόραση, η δράση της οποίας ήταν τοποθετημένη σε ένα τρένο. Η κάμερα ήταν στη θέση του μηχανοδηγού και κινηματογραφούσε τη διαδρομή, με όλες της τις αλλαγές του τοπίου, και μέσα από τα τούνελ ακόμα. Περιέργως πώς, αυτές οι εικόνες με εντυπωσίασαν. Και κατευθείαν, σαν να ήξερα το τρένο αυτό πολύ καλά, με φαντάστηκα μέσα σε αυτό, στη διαδρομή Όσλο – Μπέργκεν. Αν και αυτό το ανεκδοτολογικής φύσης επεισόδιο δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με την υπόθεση της ταινίας, τελικά ήταν η αφορμή γι’ αυτήν. Μικρά μικρά κομμάτια έμπαιναν τότε στη θέση τους μέσα στο μυαλό μου, σαν να έφτιαχνα ένα παζλ.
Το τρένο είναι ένα μέσο που ενώνει τους ανθρώπους, αλλά που τους χωρίζει κιόλας. Για μένα το τρένο είναι μια μεταφορά για μια προβλέψιμη ζωή ρουτίνας. Ο Χόρτεν ζούσε μέχρι τη στιγμή της σύνταξης σε ένα σύστημα απόλυτα οργανωμένο, ασφαλές και χωρίς ιστορία, παρόμοια με τη ζωή τόσων άλλων. Κι όμως, την ίδια στιγμή που ετοιμάζεται να γιορτάσει τη συνταξιοδότησή του, αποφασίζει να πέσει στη ζωή με τα μούτρα. Ίσως γι’ αυτό να κάνει καταρρίχηση της πολυκατοικίας όπου μένει. Για μένα αυτό είναι ένα σημείο όπου γνωρίζει πως δεν υπάρχει επιστροφή. Στις πρώτες μου μικρού μήκους ταινίες δεν χρησιμοποιούσα καθόλου διάλογο. Πρέπει να πω πως για μένα το καδράρισμα και το φως είναι πολύ πιο σημαντικά από οτιδήποτε άλλο μες στην ταινία, θέλω να μεταδίδω την πληροφορία μέσω της εικόνας και όχι μέσω του διαλόγου.. Στο «O’ Horten» χρησιμοποίησα λίγο διάλογο γιατί αυτός ανταποκρινόταν στην ατμόσφαιρα και το θέμα του φιλμ».
Διεθνή ΜΜΕ:«Πρόκειται για ένα ζεστό φιλμ που υποστηρίζει μια βαθιά πίστη στην ανθρωπότητα. Με αργούς ρυθμούς και ανεπιτήδευτο ύφος, αλλά με έναν “ψυχωμένο” πυρήνα, που θα αποκαλυφθεί στο θεατή που θα πιστέψει σε αυτό. Ο Νορβηγός ηθοποιός Bård Owe που έχει σχεδόν πολιτογραφηθεί Δανός στον κεντρικό ρόλο κάνει μια άψογη επιστροφή στις ρίζες του.
( Fredrik Gunerius Fevang, The Fresh Site)
Το «Ο’» του τίτλου είναι σύντομος τύπος για το Odd, το μικρό όνομα του κεντρικού χαρακτήρα. Και εκτός από Νορβηγικό όνομα, είναι και με την τρυφερή του έννοια «παράξενο» (odd, στα αγγλικά). Και είναι επίσης εξαιρετικό.
(Duane Byrge, The Hollywood Reporter)
«Ο Hamer φτιάχνει ακόμα, λεπτοδουλεμένα πορτρέτα των ανθρώπων έτσι όπως περνούν τη ζωή τους μέρα με την ημέρα, όχι από εκείνα που έχουν ψυχρό χιούμορ, αλλά από εκείνα που διακρίνονται από μια προσεκτικά δοσμένη, ανθρώπινη διάσταση του παραλόγου. […] Είναι ένα μικρό φιλμ, μια φέτα ζωής, τόσο καλοφτιαγμένο, τόσο γενναιόδωρο και έξυπνο και αστείο και συμπαθητικό, που δεν μπορεί παρά να σε κερδίσει ολοκληρωτικά».
(James Rocchi, Cinematical)
«…Ένα ζεστό και ευγενικά αστείο ντιβερτιμέντο που θα πρέπει να εκτιμηθεί από τους διανομείς παγκοσμίως».
(Alissa Simon, Variety) Η Βαθμολογία μου:
Εξαιρετικό δείγμα “βορειοευρωπαϊκού” κιν/φου. Θεματικά στο στυλ της ΖΩΗΣ ΣΕ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗτου Τσέχου Γιαν Σβέρακ και στυλιστικά στο ύφος του γνωστού μας Φινλανδοιύ, Καουρισμάκι. Χαμηλών τόνων, υποβλητική ατμόσφαιρα, με αισθητική αρμονία στην φόρμα και στην έμπνευση. Τα προβλήματα γίνονται ολοένα και περισσότερο έντονα, “πνίγοντας” τις ατομικές επιδόσεις και ιδιαιτερότητες αφού ο υλισμός στην ανεπτυγμένη κοινωνία της δύσης, διατρέχει τα έσχατά του. Η παρακμή του ατόμου, μαθηματικά οδηγεί στην φθορά του συνόλου. Η οικογένεια, η μοναξιά, η κοινωνική εργασία, η συνταξιοδότηση, η παραίτηση από τη ζωή, τα παιδικά όνειρα και οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες είναι μερικά από τα ενδιαφέροντα ζητήματα που αναφέρονται στην ταινία, που παραμένει συμβολική σε πολλά επίπεδα, ακολουθώντας αυτό τον “ράθυμο” και ιδιότυπο ρυθμό των Σκανδιναβών δημιουργών.
του Δημήτρη Παπαμίχου
Η Βαθμολογία μου:
του Σταύρου Γανωτή 
stavros.ganotis@myfilm.gr
Ο Οντ Χόρτεν είναι ένας άνθρωπος που κινδυνεύει να χάσει το τρένο της ζωής. Είναι η πρώτη του μέρα συνταξιοδότησης και τα φαινόμενα αποδεικνύουν ότι τα δύσκολα μόλις άρχισαν. Το πρόβλημα του Χόρτεν είναι το ίδιο πρόβλημα, που μοιράζονται χιλιάδες άνθρωποι ανά την οικουμένη. Η μοναχικότητα. Ένας ήρεμος και ύπουλος εχθρός, από αυτούς που τους νικάς μονάχα με υπέρβαση, μονάχα με ισχυρή αυτοπεποίθηση. Θα την κάνει ο ήρωας μας ή θα βρεθεί να περιπλανιέται άσκοπα στους δρόμους της μικρής πόλης;
Ο Bent Hamer πλάθει μια ταινία για τον κίνδυνο, που ελλοχεύει στο βασίλειο της μοναχικότητας. Ο ήρωας του κινείται μέσα στα σκοτάδια, σύμβολο της ψυχικής του μαυρίλας. Οι καταστάσεις που περνάει αναδεικνύουν την ανάγκη για συντροφικότητα, την κατάρα της απραγίας. Πόσο μάλλον, όταν βρισκόμαστε σε μια ψυχρή χώρα, σαν τη Νορβηγία, όπου τα καιρικά φαινόμενα αντανακλούν την ψύχρα της ψυχής.
Η ταινία ξεχώρισε με άνεση από την φετινή νορβηγική παραγωγή και εκτός του ότι είναι η τοπική υποψηφιότητα για τα Όσκαρ, έπαιξε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Ίσως, όμως, βλέποντας την, να παρατηρήσετε και εσείς ότι δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια πολύ ελαφριά γλυκόπικρη ματιά, στο σύνηθες. Μια ματιά που θα συμμεριστούν πολλοί άνθρωποι, βρισκόμενοι σε προχωρημένη ηλικία, αλλά ίσως γίνει κουραστική για τις χαμηλότερες ηλικίες. Το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται στην καλοδουλεμένη κάμερα του Hamer και στο ότι η ταινία φέγγει στα πλαίσια παραγωγής. Πολύ καλή δουλειά, ειδικού ενδιαφέροντος και ειδικού, προετοιμασμένου, κοινού…