Η «Καινούργια Φιλενάδα» (Une Nouvelle Amie) που προβλήθηκε στην Κινηματογραφική Λέσχη Τρικάλων τη Δευτέρα 3 Απριλίου 2017 και, ομολογουμένως, έκανε άπαντες να σκεφτούν το αυτονόητο, το απλό, αλλά το ελάχιστα συζητώμενο: υπάρχουν όρια στην αγάπη;
Σύμφωνα με την ταινία, όχι Κανένα. Ποτέ. Απολύτως.
Η πρωταγωνίστρια χάνει την κολλητή της φίλη από ασθένεια και με τραγικό background, καθώς η φίλη έχει μόλις γίνει μάνα. Ακολουθεί μια αξιοπρόσεκτη μεταμόρφωση του χήρου συζύγου, ο οποίος εκφράζει τη θηλυκότητά του και ουσιαστικά έχει ως σύμμαχο και φίλη-ο σε αυτό, την πρωταγωνίστρια. Αναπτύσσεται ένα αίσθημα, που γυρνά πίσω στα παιδικά χρόνια των δύο φιλενάδων.
Από κει και πέρα, μια έντονη μάχη ανάμεσα στο «πρέπει» και στο «θέλω», ξεκινά. Και ο Οζόν με μαεστρία και έντονα αξιοπρόσεκτους διαλόγους, που ρέουν σχεδόν λογικά, στήνει ένα γαϊτανάκι αγάπης.
Με κάθε τρόπο, ακόμη και με αλμοδοβαρικές υπερβολές, οι έμφυλες ταυτότητες και σχέσεις στο πλαίσιο μιας μάλλον σε γυάλινο κλουβί αστικής (ταξικά και γεωγραφικά) κοινωνίας, αναπτύσσονται σχετικά ελεύθερα.
Οι κοινωνικές συμβάσεις ανατρέπονται με φόντο πολλές ευκολίες που, στην καθημερινή ζωή, δεν υφίστανται. Ο Οζόν όμως, ήθελε να αποδείξει ότι είναι δυνατή η υπερενίσχυση των συναισθημάτων και η νίκη της αγάπης όταν η θέληση είναι δυνατότερη από τις αγκυλωτικές παρωπίδες.
Ομορφες σκηνές και στιγμές, καλοφτιαγμένη ατμόσφαιρα, σχετικά καλή φωτογραφία, εντυπωσιακά όμορφη η Αναΐς Νταμουστιέ, πείθει για τον ρόλο της, ως γυναίκα που ανακαλύπτει κι άλλο μια κρυμμένη ή έστω καταπιεσμένη σεξουαλική πλευρά (δίνει έμφαση ο Οζόν ακόμη στο ντύσιμό της, ώστε να δικαιολογεί ορισμένες συμπεριφορές), υπέροχος αν και λίγο ψυχρός ενίοτε ο Ρομέν Ντιρίς, απέδωσε πλήρως τον ρόλο το, χωρίς να υπερβάλλει, εκφράζοντας συναισθήματα ουσίας και κάνοντας τα μάτια, να πρωταγωνιστούν.
Οι γνωστές υπερβολές του Οζόν και η μάλλον μεταφυσική λύση σε ένα ζήτημα που αλλάζει τον ρου της ταινίας επί το… λογικότερον, σε συνδυασμό με στιγμές αβίαστου χιούμορ, δημιούργησαν μια ταινία που λάτρεψαν οι Γάλλοι και – προφανώς – όλη η LGBT κοινότητα. Όμως, λατρεύεται και από όσους συνεχίζουν να επιμένουν ότι η αγάπη μπορεί να υπερνικήσει τα εμπόδια. Μοναδικό της «κενό», ο πραγματικά σοβαρός ρόλος του συζύγου της πρωταγωνίστριας, που, σε «κανονικές» συνθήκες θα ήταν ελάχιστα ανεκτικός και με τόση κατανόηση. Όμως αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο: η «κανονικότητα» ως όρος και δεδομένο συγκεκριμένων συμβάσεων κοινωνικής, ταξικής και πολιτιστικής ζωής, δεν υφίσταται και ξεπερνιέται με την αγάπη. Για τον λόγο αυτόν, η τελευταία σκηνή είναι τόσο διφορούμενη, που επιδέχεται μεν δύο ερμηνειών, αλλά μίας και μόνης άποψης για το υπόβαθρό της: η αγάπη νικά, όπως κι αν εκφράζεται.
Θανάσης Μιχαλάκης
Γραμματέας Κινηματογραφικής Λέσχης Τρικάλων